با نگاه مختصری به تاریخ ادیان میتوان دید که همه پیامبران الهی در بدو تولدشان ویا حتی گاهی اوقات خیلی قبل از تولدشان علائم خاصی گویای ظهورآن پیامبر بوده است، مثل سخن گفتن در گهواره، شکسته شدن طاق کسری، نورباران شدن آسمان، شکست خوردن اصحاب فیل و بسیار موارد دیگر که همگی بیانگر وجود با عظمت و خارق العادۀ آنان در کرۀ زمین میباشد.
حتی ظهور حضرت محمد در کتاب آسمانی پیشین آمده و وقتی در سنین کودکی ایشان لکه ابری سایه اش را به این طفل خوابیده میگستراند، آن راهب به عمویش گوشزد میکند که این طفل پیغمبر خواهد شد و این علامت در کتاب آسمانی آنها آمده، و یا انتظار تولد حضرت مسیح که توسط ذکریای نبی اعلام شده بود و مردم سال ها انتظار حضور وی را کشیدند و نمونه هایی از این دست بسیارند.
حتی در حدیث قدسی لولاک لما خاقت الافلاک (یعنی: (پیامبر) اگر بخاطر تو نبود، زمین و آسمان ها را نمی آفریدم.) ، تمامی عظمت خلقت را برای پیامبر و بخاطر او بیان نمود. کسانی که هزاران سال قبل از پیدایش نطفه ایشان در دل مادر مشخص گردیده که کی و کجا بدنیا میآیند تا آسمان نورباران شود، و در چه زمان و مکانی مبعوث گردند، آیا میتوانسته اند پیامبر نشوند؟
وقتی این همه لطف الهی شامل حال کسی گردد، آیا میتوان انتظار داشت غیر از معصوم از آب در آیند؟
آیا خدای عالم و آگاه، سرنوشت آنان را با آعمال زشت و ناپسند احتمالی آلوده میسازد؟ پیامبران معصومند، اما به خواست خدا! و اگر این خواست الهی شامل حال هر انسان دیگری میشد، وی نیز میتوانست معصوم باشد.
پس هنر پیامبران در چیست؟
چه خلاقیت یا چه رنجی برای بدست آوردن این منزلت در بین مردم و رسیدن به این علو درجات متحمل شده اند؟
یا به قول حافظ:
لطف روح القدس ار باز مدد فرماید
دیگران هم بکنند آنچه مسیحا میکرد.
چرا فرد عادی که تمامی عمر خویش را در خدمت به خلق گذرانده، جان خود را بخاطر آنها به خطر انداخته، مردم را لمس کرده، با آنها و برای آنها زیسته، تمام سجایای اخلاقی را داشته و فقط چون مبعوث خدا نبوده باید کمتر از پیامبران باشد؟
مگر همۀ ادیان بخاطر همین مضامین صداقت و ایثار و فداکاری و نوعدوستی و نیکی اعمال و گفتارو پندار، نیامده اند؟
چگونه میتوان پذیرفت که فلان پزشکی که با مشقات بسیار، روش مبارزه با بیماری مهلکی که همه ساله صدها هزار نفر از انسانها را از بین میبرده، کشف نموده و خود بخاطر آلوده شدن به این بیماری، جان خود را از دست داده، به جرم لادینی به دوزخ فرستاده شود و پیامبرانی که با مشیت الهی پیامبر گشته اند، بهشت برین، جایگاه ابدیشان باشد و تا دار دنیا باقیست مورد پرستش مردم باقی بمانند، تا آنجا که حتی گاهی این انسان پرستی مانند بت پرستی، جایگاه خداپرستی را زیر سئوال میبرد.
مگر روز موعود و قیامت کبری بخاطر برهان عدل الهی واقع نمیگردد؟
ادیان باید آن گونه که هستند، شناخته شوند و زیبایی ها و خوبی هایشان را باید پذیرفت و تلاش کرد تا به همان زیبایی بمانند.
این شاخ و برگ ها را از اطرافشان باید قیچی کرد تا به همان زیبایی و سادگی خودشان جلوه گر شوند و این دکان بازارهایی که در پشت پرده دست هایی به شمارش سود دنیایی هر چه بیشتر بهترشان مشغولند را باید تخته کرد!
باید اعتراف کرد که اینگونه خشکه مذهبی ها چیزی نیست جز به سردی فاصله گرفتن از ذات یگانه خدا!
علی اخوان پور
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen