چکیده :بی شمار بودن ما این روزها بیشتر از همیشه خود را نشان داده است، برای بار دیگر ثابت کردیم که ما بیشماریم؛ انقدر بیشمار هستیم که نهایتا سخنگوی دبیر کل سازمان ملل متحد اعلام کند که بان کی مون در سفر خود به ایران خواهد خواست تا اقدامی فوری را در مورد رفع نگرانی جامعه جهانی از برنامه اتمی آن کشور و رعایت حقوق بشر انجام دهند....
کلمه – گروه اجتماعی: خبر کوتاه بود اما مثل صاعقه فرود آمد، میر حسین موسوی در بیمارستان بستری شد؛ علت: عارضه قلبی…صفحه های فیس بوک پر شد از دعا، پر شد از عکس های میر مردم، پر شد از خبر…
خبرهای این سال های ما به همین کوتاهی بود، کوتاه بودند اما دردآور، سهراب رفت، ندا پر کشید، کیانوش به خانه برنگشت، محسن در کهریزک ماند، علی بازداشت شد، مصطفی را گرفتند، بهاره دستگیر شد و… خبرها یک اسم بود و یک فعل. همین. اما برای ما هزار هزار جمله بود…
تمامی این سال های سبزمان در مقابل تمامی این خبرها اعتراض کردیم، به خیابان رفتیم، نامه نوشتیم، نصحیت کردیم، فریاد زدیم، سکوت کردیم، مشت گره کردیم و شب ها خدا را فریاد زدیم، اما در تمامی این سال ها دست کمک به غیر دراز نکردیم، از هیچ کشور خارجی کمک نخواستیم، به سراغ هیچ بیگانه ایی نرفتیم؛ کما اینکه امروز نیز حاضر نیستیم عزت و استقلالمان را به هیچ بیگانه ایی بفروشیم که جنبش سبز ملت ایران مستقل و مردمی است اما در عین حال ارتباط خود را با نهادهای حقوق بشری و آزادی خواه نیز حفظ کرده و حتی از حرکت های مردمی منطقه نیز دفاع کردیم، ۲۵ بهمن که برای حمایت از مردم مصر و تونس به خیابان آمدیم و از آن روز یک خبر کوتاه دیگر نیز به خبرهایمان اضافه شد: میر حسین موسوی در حصر شد؛ مهدی کروبی در حصر شد، زهرا رهنورد در حصر شد…
از این رو اکنون که کشورمان میزبان روسای بسیاری از کشورها خصوصا میزبان رییس سازمان ملل متحد است این جنبش تصمیم گرفته تا صدای خود را به گوش جهانیان برای بار دیگر برساند. اکنون که شهر پر شده از ماموران امنیتی و داروغه ها در شهر فریاد می زنند کور باشید، کر باشید؛ شهر در امن و امان است، همراهان سبز جنش مردم ایران از راه های مختلف تلاش دارند تا صدایشان را به گوش دنیا و خصوصا دبیر کل سازمان ملل برسانند…
این روزها صفحه فیس بوک سازمان ملل و آقای بان کی مون پر شده از نامه ها و فیلم های مردم ایران که در خواست داشتند تا دبیر کل سازمان ملل با میر حسین موسوی و مهدی کروبی دیدار کند، حالی از زندانیان سیاسی شان بپرسد و مقامات ایرانی را زیر سوال ببرد که چه شد حقوق بشر در ایران؟ نامه ها است که این روزها توسط شهروندان ایرانی امضا می شود تا هم مظلومیت و هم پایداری و صبر خود را به گوش جهانیان برسانند.
یکی از شهروندان در صفحه فیس بوک خود نوشته بود؛ لازم نیست پای بیمارستان و طپش های قلب هایمان در بین باشد تا نفسهایمان در سینه هایمان قفل شود، باید هر روز به یاد زندانیامان باشیم، اما امروز فرصتی شده تا صدایمان را رسا تر از همیشه به گوش جهانیان برسانیم، بیایید نامه به بان کی مون را امضا و همه منتشر کنیم؛رسانه ماییم؛ما به اندازه حضور و وجود تک تک مان بیشماریم و اگر دست به دست هم ندهیم تنها! همه با هم امضا کنیم… این جملات ما را به یاد روزهای ۸۸ می اندازد، همان روزها که میرمان گفت هر ایرانی یک رسانه و تمامی شهر پر شد از رسانه، حال این روزها نیز هر ایرانی یک رسانه شده است؛ نامه ها است که دست به دست می شود و پیام الله اکبر است که دهن به دهن می چرخد.
از همین رو است که روزنامه نگاری در فیس بوک خود می نویسد: “نگذاریم صدای زندانیان مان در میان جنجال های حکومتی برای کنفرانس غیر متعهدها ناشنوده بماند. سحر خیزها را دریابیم که بیمار به زندان باز گردانده شده اند و می روند تا اعتصاب غذا هم بکنند. کجایی آقای بان کی مون!!!کجایی تعهد!!!” و دیگری می نویسد: “امشب و فردا شب ساعت ده…آسمان را پر از ستاره کنیم…پر از فریاد! در اعتراض به شرایط میرحسین موسوی، مهدی کروبی و دیگر عزیزان دربند …”
نامه ایی در خطاب به بان کی مون در کلمه منتشر شده که شهروندان امضا می کنند، این نامه نیز در میان هموطنان دست به دست می چرخد، انان نیز امضایش می کنند و به اشتراکش می گذارند.
یک همراه سبز در این باره نوشته: “دیروز ظهر که باز‌ش کردم فقط ۳۴۰ نفر امضا کرده بودند، دیشب که خوابیدم شده بود نزیک چهار هزار تا، الان شده حدود شش هزار تا. یک یا علی دیگه تا ۱۰ هزار تا.” و همراه دیگری می گوید: قلم برداریم و از دبیر کل سازمان ملل بخواهیم تا به دیدار میرحسین موسوی برود. ”
صفحات سرزمین مجازی پر شده از امضا، نوشته اند: “لطفا نامه را امضا کنید. دوستان صفحه خودمان امضای نامه را به ۱۰۰۰۰ می رسانند. لطفا لطفا لطفا” یک شبکه اجتماعی نیز در این باره می نویسد: “خواهش داریم از همه شما که به خاطر جنبش مان به خاطر میرحسین موسوی و کروبی در حصرمان به خاطر همه زندانیان سیاسی کشورمان و از همه بالاتر برای همه خون های پاک فرزند این سرزمین که به ویژه از سال ۱۳۸۸ به بعد توسط نظام جمهوری اسلامی ریخته شده است، به لینک ضمیمه رفته و این نامه را امضا کنید.” دوستی نیز نوشت: ” نمیدونم باز هم همچین فرصتی ممکنه پیش بیاد یا نه. یادم میمونه که چند روز بیشتر از خبر بیمارستان مهندس نگذشته بود و همه در به در میگشتیم یه کمکی بکنیم. شاید این راه و کمک خوبی باشه. امضا کنیم”
همراهی جوان نوشته:” آقای دبیر کل، ندای تاریخی مردم ایران را شجاعانه پاسخ گفته و رهبران واقعی و در حبس مردم بزرگ ایران را بصورت زنده و در حضور رسانه های معتبر بین المللی، ملاقات کنید.”
صفحات دنیای مجازی این روزها به تسخیر کاربرانی در آمده است که تنها خواسته شان دیدار دبیر کل سازمان ملل با رهبر سبزشان است. در همین رابطه نیز سی ان ان در گزارشی نوشته هزاران نامه درخواست بر روی پیج رسمی سازمان ملل فرستاده شد. سایت این شبکه تلویزونی بخشی از درخواست های ایرانیان را نیز منتشر کرده از جمله نامه ایی که در حال امضا کردنش هستیم، نامه ده هزار امضایمان از قول یک شهروند ایرانی را که از بان کی مون فقط خواسته تا به دیدن موسوی و کروبی بروند.
بی شمار بودن ما این روزها بیشتر از همیشه خود را نشان داده است، برای بار دیگر ثابت کردیم که ما بیشماریم؛ انقدر بیشمار هستیم که نهایتا سخنگوی دبیر کل سازمان ملل متحد اعلام کند که بان کی مون در سفر خود به ایران خواهد خواست تا اقدامی فوری را در مورد رفع نگرانی جامعه جهانی از برنامه اتمی آن کشور و رعایت حقوق بشر انجام دهند.
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen